Afgelopen weken was het meivakantie en zijn we heerlijk op vakantie geweest, nu weer thuis.

Ik heb er altijd al wat mee gehad, thuiskomen. 

De Reflact©-meting maakte me er een paar jaar geleden van bewust dat er bij mij altijd een onbewust verlangen is naar geborgenheid, een thuis, hechting. Een gevoeligheid voor de juiste omgeving. Het feit dat ik een kreeft ben, versterkt dat nog eens…

Dit weekend keek ik terug op een volle week met gesprekken die in eerste instantie niks met elkaar te maken leken te hebben. Al mijmerend erover zie ik de rode draad: ze gaan bijna allemaal over relaties en bewustzijn. In allerlei vormen.

Het deed me denken aan deze groeilijn: Het groeien van 'afhankelijk zijn' naar 'onafhankelijk zijn,' en van daaruit naar 'wederzijds afhankelijk'…

“Als iemand mij een tekstje stuurt met de boodschap, we moeten elkaar spreken’, denk ik meteen, oh jee, wat heb ik nu weer gedaan?”

Fascinerend zinnetje van een coachee vorige week. Onze sessie ging over hoe schuld je in de weg zit om het leven vol te leven…

Hoe kan ik mezelf, en daarmee anderen, bewust maken van wat je onbewust drijft? Deze persoonlijke fascinatie kreeg vorige week weer een mooie verdieping met de expert training van ACT (Analytical Competence Tool)…

Vanuit Jung’s duiding van ons collectieve onbewuste gebruikt hij het archetype van ‘de koning’: de koning wekt in ons het verlangen om te gaan staan voor wie we zijn, verantwoordelijkheid te dragen en, wanneer het nodig is, te strijden voor wat ons lief is en zo naar beste weten vorm te geven aan het land waar we wonen…

Zondagochtend zag ik in het filmhuis de prachtige film: All Of Us Strangers.

De film toont wat mij betreft prachtig hoe het verleden als rem kan werken op dat waar je in het hier en nu al langer naar verlangt. En er maar niet lijkt te komen, je blijft op dat waakvlammetje branden. Het deed me denken aan wat een opstelling voor je kan doen…

Zo na de rust en introspectie van de kerstvakantie (toch?) komt er ook altijd weer een moment om weer aan de slag te gaan.

Wat deed ik ook weer? En te voelen, heb ik er weer zin in? En waar ga ik vandaag mijn energie aan besteden en waar niet (meer) aan? Vragen die me altijd weer verder brachten. Wat me opvalt in de praktijk is dat er een verschil te maken is tussen wat je je ‘functie’ en je ‘plek’ zou kunnen noemen…

Het ontwikkelhouse begint al langzaam als een secure base te voelen.

Secure bases helpen je de focus te verleggen van pijn, gevaar, angst en verlies naar mogelijkheden, voordelen, opbrengsten en groeiperspectief. Het is een bron van inspiratie en energie zodat je op onderzoek kan gaan en risico's durft te nemen…

Daar komen ze. Met dicht geknepen billen kijken we hoe de delen één voor één over het tuinhek worden getild. Zeven delen die samen ons Ontwikkelhouse gaan vormen.

Toen ik in 2010 voor mezelf begon, moest ik natuurlijk ook een bedrijfsnaam hebben. Dat werd Bewegende Delen.

De naam is gebleven, Bewegende Delen. De schaal is veranderd, ik werk nu met name 1:1 en met teams. Het gaat nog altijd over anders kijken. En nog veel meer over delen in beweging dan voorheen…

Stroom, data, rioolbuis en watertoevoer liggen inmiddels strak onder de grond. De verbindingen zijn gemaakt het opbouwen van het prefab-huis gaat van start. Mooie volgorde: eerst de verbinding, dan gaan doen.

En zo probeer ik ook te leven: eerst verbinding maken met jezelf; met je waarden, je ziels-talenten, je verlangens, je bron, met wat je hier op deze wereld te doen hebt. En dan handelen. Moeilijk zat…

Op dit moment ligt de halve tuin overhoop. Eerst chaos, dan orde, zeg ik tegen het onrustige deel in mezelf.

Onvoorspelbaar waar de grond draagkrachtig is en waar niet. Een mooie parallel met onze eigen ontwikkeling door de jaren; niet daadkrachtige jeugdjaren die sporen nalaten waar je je hele leven nog mee hebt te doen, afgewisseld met jaren van daadwerkelijke hechting en veerkracht…

Niet verrassend dat ik 'systemisch werk' ben gaan doen: uitzoomen en kijken naar je plek in een systeem, gezin van herkomst of organisatie, past me.

Ooit stond ik zelf in een opstelling en kreeg ik de vraag ‘wat was jouw taak in je gezin van herkomst?’. Ik vond de vraag vervelend, wilde weg en voelde me zwaar…